Zobacz, co naukowcy UWM robią po pracy

Jest emerytowanym wykładowcą z Wydziału Nauk Społecznych UWM. Sztuka towarzyszyła jej od najmłodszych lat. Ojciec Tadeusz był rzemieślnikiem. Czasami po pracy rysował portrety lub malował akwarelą świąteczne pocztówki. - Lubiłam na to patrzeć i marzyłam wówczas, że kiedyś też będę malować - wspomina. Jednak do malowania wróciła po przejściu na emeryturę. Dzisiaj to jej pasja, okazja do utrwalenia emocji. Zaczynała od pasteli, potem przeszła na farby: olejne, później akryle. Uważa, że jej temperamentowi najlepiej odpowiadają te drugie. - Ta technika pozwala na szybkie zrealizowanie planu malarskiego, bo nie wymaga długotrwałego schnięcia jak olej - tłumaczy. Początki nie były łatwe. Trochę czasu zajęło nabycie odpowiednich umiejętności technicznych. Od mieszania farb przez poznanie podłoża. Zdobywała je - jak sama przyznaje - metodą prób i błędów. Dziś na płótnie utrwala pejzaże, architekturę, kwiaty i portrety. Ale szczególnie polubiła portretowanie ludzi. Malując, oprócz wizerunku stara się pokazać też kawałek ich duszy. Wykonała już prawie 100 prac, w tym 40 portretów. Na wystawę przygotowała obrazy, dla których inspiracją była architektura Olsztyna. Ostatnio namalowała, w dwóch odsłonach, ulicę Dąbrowszczaków. W opinii Teresy Kosman, w Olsztynie jest wiele pięknych miejsc, które zasługują na uwiecznienie. - Bardzo inspiruje mnie Jan Przełomiec, który malował olsztyńskie pejzaże, portretował nasze miasto. Chciałabym kiedyś zrobić coś podobnego, ale jednocześnie swojego. To wymaga pracy, ale cały czas wytrwale ćwiczę - dodaje z uśmiechem.

Na co dzień pracuje jako nauczyciel akademicki w Instytucie Budownictwa Wydziału Geodezji, Inżynierii Przestrzennej i Budownictwa. Jej zainteresowania zawodowe to procesy inwestycyjne w budownictwie, zarządzanie przedsięwzięciami budowlanymi czy ekonomika planowania i realizacji konstrukcji budowlanych. Ale w wolnym czasie fotografuje. - Człowiek musi żyć czymś innym, nie tylko pracą - mówi Elżbieta Szafranko. Z fotografią miała do czynienia od dawna, jeszcze za czasów, gdy zdjęcia robiło się na tradycyjnej kliszy. Traktuje ją jako odskocznię od codziennych obowiązków. Kiedy ma wolną chwilę, wsiada na rower, jedzie w okolice Olsztyna i robi zdjęcia. - Mamy tu naprawdę piękne widoki, a ja lubię je utrwalać. Nawet nie zdajemy sobie sprawy, jakie mamy szczęście, że tu mieszkamy - przekonuje. Jej zdaniem czasami wystarczy odwrócić się plecami do bloków i już widać coś, co zapiera dech. Sama najbardziej lubi odludne ścieżki. Często fotografuje też Kortowo, z którym jest związana jako uniwersytecki naukowiec. Na jej zdjęciach miasteczko akademickie wygląda jak osobliwa głusza. W zbiorach Elżbiety Szafranko znajdziemy zdjęcia znad jezior czy zachody słońca. Fotografie, które prezentowała na wystawie w uniwersyteckiej galerii w dawnej kotłowni, nie są poddawane żadnej obróbce. - To musi być zdjęcie dobre od razu - wyjaśnia swoją filozofię. Mówi o sobie, że jest typowym amatorem. Interesuje ją zamykanie w obiektywie świata, który przemija, zatrzymywanie chwil, które mogą się już nie powtórzyć. - Na moich zdjęciach mam wiele widoków, których już nie ma w tej chwili, jak zmieniający się krajobraz z okolic Jeziora Kielarskiego, gdzie teraz budowana jest obwodnica Olsztyna - opowiada.

Pracuje jako asystent na Wydziale Nauk Technicznych. Jej zainteresowania badawcze to kształtowanie warstwy wierzchniej stali za pomocą punktowych źródeł energii, techniki laserowe czy laserowa modyfikacja warstwy wierzchniej stali. Przyznaje, że malować i rysować bardzo lubiła już w latach szkolnych. Wraz z koleżanką marzyła o wstąpieniu do Akademii Sztuk Pięknych. Życie jednak zweryfikowało te plany i ostatecznie wybrała studia techniczne. Kiedy kilka lat temu na jej wydziale pojawiło się ogłoszenie o warsztatach pisania ikon, zgłosiła się bez większego namysłu. Nie miała żadnego doświadczenia w tej dziedzinie, ale chciała spróbować. Dziś z uśmiechem przyznaje, że ikony ją wciągnęły. - Życie jest nerwowe, praca też, świat pędzi do przodu, a przy ikonie trzeba mieć wewnętrzny spokój. Nawet jeżeli go się nie ma, to po kilku godzinach człowiek się uspokaja - opowiada. Tworząc ikony inspiruje się starymi wzorami - najczęściej Rublowem, który jest uważany za najwybitniejszego przedstawiciela szkoły pisania ikon. - Narysowałam niedawno pierwszego anioła z trójcy Rublowa. Teraz mam zamiar stworzyć dwa kolejne. Ale to ciężka sprawa, bo oryginalne wzory nie są pełne, trzeba nieco zaimprowizować - tłumaczy. Jej zdaniem każda ikona to pod jakimś względem podobizna człowieka, bo zawiera trochę z autora. Dzięki pracy twórczej czuje się spokojniejsza. Pisanie ikon poleca wszystkim, którzy mają problem ze stresem. - Ikony uczą cierpliwości i pokory. Kształtują osobowość człowieka. Choć efektu nie widać od razu, trzeba na niego trochę poczekać - dodaje. Chciałaby stworzyć miejsce spotkań i tworzenia ikon. - Moim marzeniem jest zaproszenie osób na warsztaty do mnie do domu, do Jezioran. Do starej kamienicy, która ma ponad sto lat. Jest tam dobry klimat na tego rodzaju twórczość - przekonuje.

Profesor nadzwyczajny w Wydziale Biologii i Biotechnologii UWM. Dobrze znany z działalności publicznej. Blog, który prowadzi w internecie, ciekawymi spostrzeżeniami i opiniami od lat przyciąga wielu czytelników. Jego zainteresowania badawcze skupione są wokół ekologii, hydrobiologii, owadów wodnych - w szczególności, co wie każdy student, chruścików - czy ekologii krajobrazu. Zdaniem profesora komunikować się z ludźmi można na różne sposoby: poprzez wzniosłe słowa, ale i pracując w milczeniu. - Piszę publikacje naukowe, wygłaszam referaty, wystawiam postery naukowe, prowadzę dyskusje kuluarowe oraz internetowe. Ale czasem maluję butelki. Wyrzucone, nikomu już niepotrzebne. Przywracam im sens i znaczenie - opowiada. Ale ma też na koncie malowanie starych dachówek czy kamieni. W tych pracach powtarza się temat bioróżnorodności. Głównie dotyczy to niezwykłej przyrody Warmii i Mazur, a w szczególności owadów, którymi naukowo się zajmuje. Mówi, że nauka łączy się ze sztuką i wzajemnie uzupełnia. W dzisiejszym świecie potrzebna jest bowiem naukowa skrupulatność i artystyczna innowacyjność. - Sztuka dla naukowca nie jest tylko hobbystycznym odpoczynkiem, ale i psychiczną higieną, intelektualną rozgrzewką - tłumaczy. Motywem jego działalności artystycznej jest chęć czynienia świata piękniejszym, nawet jeśli to piękno jest ulotne. W swoich pracach skupił się na szklanych butelkach i słoikach, bo - jak mówi - to odpady wytworzone przez cywilizację nadmiernej i szybkiej konsumpcji, które podobnie jak inne opakowania często zaśmiecają środowisko. - Zbieram je w dzikich zakątkach przyrody Warmii i Mazur. Zebranym śmieciom nadaję nową wartość. To filozoficzny podtekst nadawania rzeczom zbędnym, także ludziom wykluczonym, spisanym na straty, zapomnianym, nowej ważności i wartości - przekonuje.

Jest absolwentką Wydziału Prawa i Administracji UWM, ale pracuje na Wydziale Geodezji, Inżynierii Przestrzennej i Budownictwa. Podczas Wystawy Grupy Artystycznej Rezerwy Twórczej zaprezentowała po raz drugi swoje rzeźby w drewnie. Zainteresowanie sztuką przejawiała od młodzieńczych lat. Pierwsze dziecięce marzenie o tym, co będzie robiła w przyszłości, podsuwało jej myśl, że będzie malarką. Później w szkole średniej trochę szydełkowała. Dlatego dziś mówi, że sztuka zawsze była w jej życiu obecna. Stanowiła formę odstresowania, oddechu od pracy. Kiedy dowiedziała się, że w murach uczelni działa grupa skupiająca artystów amatorów, nie zastanawiała się długo i do niej dołączyła. - Zaczęłam wystawiać swoje prace, które dotąd podziwiało jedynie zamknięte grono najbliższych odbiorców - mówi. Swoje zainteresowania artystyczne wykorzystuje do wykonywania prac na różne tematy. Jest też otwarta na nowe techniki i inspiracje. Ma na koncie prace wykonane technikami haftu krzyżykowego, haftu wstążeczkowego, haftu matematycznego, ale też wykorzystuje quilling, masę solną, decoupage, patchwork. Obecnie dużo pracuje z drewnem. - Ten etap zaczął się jakieś dwa lata temu i to przez przypadek. Z czasem okazało się, że to jest to, co lubię robić najbardziej - opowiada. Przyznaje, że zwykle pracuje na dużych formach i lubi, gdy szybko może zobaczyć efekty swojej pracy. Rzeźbienie w drewnie to umożliwia. Wiele jej prac utrzymanych jest w technice asamblażu. To kompozycje z przedmiotów, trójwymiarowa odmiana kolażu. - Kiedy dopadnie mnie wena potrafię siedzieć do nocy i tworzyć. Zmieniam koncepcje, przerabiam na coś innego. Pomysł zwykle mam w głowie wcześniej, ale czasami to rozmywa się podczas tworzenia - dodaje.

Była jedną z bohaterek naszej ubiegłorocznej publikacji na łamach papierowej "Wyborczej Olsztyn". Dowiedzieliśmy się jednak, że zmarła. 

Była emerytowaną kierowniczką jednego z działów uczelni. W jej rodzinie i w kręgu znajomych zawsze byli artyści. Sama dwukrotnie próbowała zdawać na Akademię Sztuk Pięknych, ale ukończyła pedagogikę kulturalno-oświatową. O swojej pasji jednak nie zapomniała. Po związaniu się z Kortowem należała do klubu plastycznego, którego założycielem był znany olsztyński artysta Aleksander Wołos, malarz i rysownik satyryczny. - Mieliśmy liczne wystawy w Klubie Baccalarium w Kortowie, a nawet wyjazd do zaprzyjaźnionej uczelni rolniczej na Węgrzech, w Hajduszoboszlo. O naszej wystawie pisała wtedy nawet tamtejsza lokalna gazeta - wspominała. Trzy lata przed pójściem na emeryturę zaczęła chodzić na zajęcia w pracowni ceramicznej Państwa Kmieciów w Olsztynie. Ponad rok temu zainteresowała się nową techniką - batikiem. To technika malarska polegająca na nakładaniu wosku i kąpieli tkaniny w barwniku, który farbuje jedynie miejsca niepokryte woskiem. Tym sposobem, pod okiem Iwony Bolińskiej-Walendzik, zaczęły powstawać jej pierwsze prace. Sztuka to dla Jolanty Uradzińskiej była forma spędzania wolnego czasu, zaspokajania swojej ciekawości i bycia między ludźmi. Śmiała się, że wciąż odkrywa nowe horyzonty. - Zaczęłam od malarstwa, weszłam w technikę batiku, głównie tworzę jednak w ceramice. Kombinuję z różnymi technikami, na zasadzie próby i z ciekawości - opowiadała.

Motywem przewodnim jego prac są przede wszystkim przyroda i architektura. Szczególnie interesują go budowle sakralne. - Urzeka mnie architektura miast: stare kamienice, pałace i zamki. Dlatego obok kolekcji grafik sakralnych chciałbym mieć dodatkowy zbiór grafik obrazujących zamki - opowiada. Maluje od dziecka. Już jako kilkuletni chłopiec rysował z przyjemnością, a zainteresowanie architekturą było już widać na zajęciach plastycznych w szkole. Do dziś pamięta, jak po ósmej klasie narysował grafikę przedstawiającą katedrę w Gdańsku. - Miałem wtedy zaledwie piętnaście lat, a zafascynował mnie Gdańsk, jego zabytki, a przede wszystkim kościoły - wspomina. Szczególnie podoba mu się gotyk i barok. Jego zdaniem należy sięgać do bogactwa polskiej kultury, pielęgnować ją i podziwiać. Dlatego, by cokolwiek narysować lub namalować, trzeba przede wszystkim być wrażliwym na to piękno i dać wyobraźni pracować. - Tworzenie grafik jest dla mnie próbą uchwycenia piękna architektury i przelania emocji na papier za pomocą ołówka. Jest również okazją do spędzenia wolnego czasu, ale w sposób twórczy i pracowity - wyjaśnia. Ostatnio przygotowywał grafikę zamku w Olsztynie. Zapisał się też na kurs pisania ikon. Do grupy A* R* T należy od początku jej istnienia, czyli od 2011 roku. W przyszłości planuje indywidualną wystawę oraz wydanie tomiku poezji, który będzie zawierał także jego rysunki i grafiki.

Absolwentka Wydziału Zootechnicznego ART. Od kilku lat jest na emeryturze, jednak nie próżnuje. Uczęszcza na spotkania Uniwersytetu Trzeciego Wieku, gdzie bierze udział w spotkaniach sekcji rękodzieła. Tam poznaje różne techniki rękodzielnicze i razem z grupą prezentuje swoje prace na wystawach zbiorowych. Ostatnio zdobyta umiejętność artystyczna, to pisanie ikon metodą bizantyjską. Na wystawie Grupy A*R *T zaprezentowała kilka prac wykonanych metodą decoupage. Jednak, jak sama mówi, z wszystkich technik najbardziej lubi haft. - Zawsze miałam dryg do prac manualnych, ale w pracy zawodowej nigdy nie było dość czasu, by zajmować się sztuką - mówi. Jest rodowitą ostrowianką i był czas, że lubiła patrzeć jak w pociągu niektóre kobiety haftowały. - Ciekawiło mnie jak ten krzyżyk powstaje - opowiada. Dziś mija już dziesięć lat od kiedy te krzyżyki - jak sama je nazywa - ją wciągnęły. Haftowanie to dla niej sposób na nudę, nauka cierpliwości i wreszcie pretekst do kontaktu i bycia między ludźmi. - No i z tą dziedziną sztuki nie wiąże się duży bałagan w domu. Bo po prostu siadam w fotelu i haftuję - żartuje. Na jej pracach można znaleźć wiele motywów roślinnych, co jest związane z jej zamiłowaniem do ogrodnictwa. Jej największa praca to haftowana słynna 'Pomarańczarka' Aleksandra Gierymskiego. Swoich prac nie liczy, tym bardziej że nie trzyma ich w domu. Największą radość sprawia jej bowiem obdarowywanie nimi swoich bliskich i znajomych.

ARTYŚCI z Kortowa

Bohaterowie tego artykułu działają w Grupie A*R*T. To skrót od Artystyczna Rezerwa Twórcza, ale także dawna nazwa olsztyńskiej uczelni. Od 2011 roku skupia artystów wśród pracowników Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Jej założycielem jest prof. Antoni Jarczyk. Od czasu do czasu mają okazję wystawić swoje prace w galeriach na terenie miasteczka kortowskiego - w Bibliotece Głównej UWM, w Klubie Baccalarium czy w Starej Kotłowni, ale i poza Kortowem - w Olsztyńskim Planetarium Astronomicznym. Na kilku dotychczasowych wystawach w Bibliotece Głównej swoje prace zaprezentowało już ponad 60 artystów z A*R*T. W grupie działają zespoły zajmujące się ikonami (A*R*T Ikony), fotografią (A*R*T Foto) oraz poezją (A*R*T Poetica), co nie znaczy, że prowadzący inną działalność artystyczną nie znajdą tu swojego miejsca.