Wolty, nawrócenia i głośne transfery. Oto bohaterowie

Listopad 2015. Po odejściu z klubu PO Tomasz Głażewskiego, kiedyś wiceprezydenta Olsztyna, koalicja rządząca miastem straciła większość

Tomasz Głażewski był jednym z założycieli Platformy Obywatelskiej na Warmii i Mazurach, a w latach 2006-2010 pełnił funkcję przewodniczącego olsztyńskich struktur tej partii. Na początku lutego 2007 roku został zastępcą prezydenta Olsztyna, którym był wówczas Czesław Małkowski. Od marca 2008 roku, po aresztowaniu Małkowskiego w wyniku seksafery, aż do przedterminowych wyborów w 2009 roku, pełnił obowiązki prezydenta. Potem miał przerwę w pracy w samorządzie i dopiero w wyborach w 2014 roku zdobył mandat radnego. Pod koniec 2015 roku zawiadomił swoich partyjnych kolegów, że odchodzi ze struktur PO.

Decyzja Głażewskiego wywołała konsternację wśród jego partyjnych kolegów i koleżanek. - Jestem bardzo zaskoczona. Nie akceptuję też sposobu, w jaki zostało to nam zakomunikowane. Przecież można było przyjść na posiedzenie klubu, a nie zostawiać pisma w biurze - mówiła Halina Ciunel (PO), przewodnicząca rady miasta

W kwietniu 2016 roku Głażewski zasilił szeregi Nowoczesnej. Wiadomo, że Głażewski krytycznie spoglądał na to, co dzieje się w klubie PO w radzie miasta. Nie podobało mu się, że Platforma nie umie się pokazać jako znacząca część koalicji rządzącej Olsztynem.

Lidia Staroń była posłanką PO od 2005 r. Kojarzono ją z konserwatywnym skrzydłem w tej partii (współpracowała m.in. z Jarosławem Gowinem). O ile jednak o Staroń było głośno w mediach - m.in. za sprawą jej interwencji dotyczących spółdzielców i ofiar komorników, to popularność wśród lokalnych działaczy PO nigdy nie była wysoka. Była ona krytycznie nastawiona do poczynań Jacka Protasa, szefa tutejszych struktur. To m.in. dlatego w 2015 roku działacze PO nie umieścili jej na listach do jesiennych wyborów parlamentarnych.

Na początku sierpnia 2015 posłanka ogłosiła więc, że odchodzi z PO. Jak tłumaczyła, w tym dniu okazało się, że obecny Sejm nie zdąży uchwalić zmian w ustawach o komornikach sądowych oraz o spółdzielniach mieszkaniowych. Tymczasem - jak twierdzi posłanka - jeszcze 30 lipca uzyskała od premier Kopacz zapewnienie, że będą one procedowane w tej kadencji.

Ostatecznie zdecydowała się kandydować do Senatu jako polityk niezależny. Z sukcesem, bo pokonała faworyzowanego przez PO rektora Ryszarda Góreckiego.

 - Pani Staroń zawsze podkreślała, że prowadzi swoją własną politykę, a nie politykę przewodniczącego partii w regionie, dlatego u nas w regionie nikt po niej płakać nie będzie - skomentował po jej odejściu Jan Harhaj z zarządu warmińsko-mazurskiej PO.

Wojciecha Maksymowicza, ambitnego dziekana uniwersyteckiej medycyny także możemy chyba dopisać do listy "ofiar" potyczek z Jackiem Protasem. W 2010 r. podczas wyborów szefa regionu PO był wymieniany jako jeden z kandydatów do tej funkcji, ale ostatecznie nie stanął w szranki. Mówiło się, że był wtedy wypychany z partii. Działacze PO niechętni profesorowi czyścili przedpole, by szefem partii w regionie bez problemu został Jacek Protas. Pod koniec września 2013 roku Maksymowicz opuścił Platformę i wsparł działania Jarosława Gowina.

Dziekan tak uzasadniał wystąpienie z Platformy. - Zrobiłem tak, bo nie zgadzam się z biernością rządu, który mimo zapowiedzi nie zmienił centralnego sposobu finansowania służby zdrowia przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Trzeba zmienić system finansowania służby zdrowia, przekształcając go w autonomiczne jednostki. Dlatego przyjąłem zaproszenie od Jarosława Gowina.

Maksymowicz przez siedem lat należał do Platformy Obywatelskiej, wcześniej był także ministrem zdrowia w rządzie Jerzego Buzka

PO jest chyba tą partią, gdzie atmosfera szczególnie sprzyja efektownym woltom. To kolejny na liście polityk, który musiał uznać wyższość Jacka Protasa. Były Starosta odszedł z PO na skutek wewnętrznych tarć w PO w 2014 roku. Potem kandydował na radnego powiatu jako przedstawiciel lokalnego komitetu wyborczego.

Rok później szef Nowoczesnej, Ryszard Petru, przedstawił jedynki swoich list w październikowych wyborach. W Olsztynie okazał się nim właśnie związany wcześniej z Platformą Obywatelską, Mirosław Pampuch.

Były starosta wyjaśniał, że rozczarował się Platformą Obywatelską, zwłaszcza jeśli chodzi o zapowiedzi decentralizacji państwa na rzecz samorządów oraz ułatwień dla rozwoju przedsiębiorczości.

Przypomnijmy, że od stycznia 2015 r. Mirosław Pampuch pełnił także funkcję sekretarza Olsztyna.

Były działacz PZPR-u, karierę w Polsce po 1989 r. zaczął jako sekretarz wojewódzki SLD. Urząd prezydenta Olsztyna objął w 2001 roku w wyniku "aksamitnej rewolucji" w olsztyńskim ratuszu. Wcześniej był przewodniczącym rady miasta, ale już wtedy był szarą eminencją i tak naprawdę to on rządził Olsztynem. Ówczesny prezydent z Unii Wolności nie mógł się z tym pogodzić i podał się do dymisji. Małkowski zajął jego miejsce.

Małkowski odszedł z SLD, kiedy w 2005 r. jego partia spadła w notowaniach poniżej progu wyborczego. Okazał się to przełom, który pozwoli na zbliżenie z hierarchią kościelną. Kiedy jego koledzy partyjni się dziwili, on w tym czasie już rozdawał radnym w ratuszu różańce przywiezione z Watykanu od Jana Pawła II, fundował mozaikę Matki Boskiej, która zawisła w centralnym miejscu na olsztyńskim Starym Mieście. Na procesji w Boże Ciało, pomagał olsztyńskiemu arcybiskupowi nieść monstrancję pod baldachimem. - Udało mu się dokonać rzeczy niebywałej: ludziom nie przeszkodziło nawet to, że człowiek lewicy jest teraz tak blisko Kościoła. Może to budzić sprzeciw moralny, ale z politycznego punktu widzenia to był majstersztyk.- komentował Jacek Poniedziałek, socjolog z UWM.

Wracamy do Platformy Obywatelskiej - to wyjątkowo wdzięczny temat. Zbigniew Dąbkowski był przewodniczącym rady miasta z ramienia PO i bezskutecznie walczył jako przedstawiciele tej formacji o prezydenturę w 2006 roku. Skonfliktowany z działaczami PO tuż przed wyborami w 2010 odszedł z PO, wspierając urzędującego prezydenta Olsztyna, Piotra Grzymowicza. W 2010 i w 2014 uzyskiwał z jego komitetu ponowny wybór do rady miasta. Jego przejście było jednym z sygnałów, że Olsztyńska PO ma wewnętrzne problemy, a ambicji wielu działających w niej osób nie sposób pogodzić...

Jako radny PiS kadencji 2006-2010 krytykował poczynania PO i jej ówczesnego koalicjanta, czyli byłego prezydenta Czesława Małkowskiego, już wtedy przewidując, że niektórzy radni, którzy nie przestrzegają prawa, "skończą w pasiakach". Później jego drogi z PiS się rozeszły i przeszedł... do PO. Odszedł z hukiem. Jego dawni koledzy - radni z PiS - dawali do zrozumienia, co myślą o Baczewskim. Gdy na jednej z sesji relacjonował jeden z punktów programu, Leszek Araszkiewicz, wiceprzewodniczący rady miasta z PiS wypalił do mikrofonu: - Nie mogę słuchać już tego gdakania.

Ale w PO Baczewski też długo nie zagrzał miejsca. Zdecydował się ostatecznie na współpracę z bezpartyjnym klubem Ponad Podziałami, który tworzył nieformalną koalicję z... PiS i wspierał obecnego prezydenta Piotra Grzymowicza. Potem do rady już się nie dostał, a jego stosunki z prezydentem nieco się ochłodziły, bo ostro krytykował decyzję dotyczącą obsady prezesa Olsztyńskiego Zakładu Komunalnego przez Rafała Targońskiego. On sam miał na ten fotel chrapkę.

Sędzia piłkarski i komentator sportowy do rady miasta w 2006 roku wszedł jako polityk PO. Tutaj jednak żyłka komentatora dała znać o sobie. Krytykował  postępowanie i decyzje swoich klubowych kolegów. Później zrezygnował z członkostwa w klubie Platformy tłumacząc, że to na znak solidarności z Piotrem Grzymowiczem, którego z funkcji zdymisjonował Czesław Małkowski, będący w koalicji PO. Władzom Platformy bardzo zależało jednak, by pokazać, że same się pozbyły Szostka i w rozmowach działacze tej partii przekonywali, że to oni wyrzucili Szostka ze swoich szeregów, a nie że on sam odszedł z klubu.

Była posłanka SLD Danuta Ciborowska w 2008 roku wystąpiła z tej partii, a w roku następnym wzięła udział w wyborach na prezydenta Olsztyna. Jej kandydaturę wsparła wówczas SdPL oraz były prezydent Olsztyna Czesław Jerzy Małkowski. Zajęła czwarte miejsce, wyprzedzając m.in. kandydata SLD Krzysztofa Kacprzyckiego.

Przed wyborami parlamentarnymi w 2011 roku związała się z PO. Potem startowała do radny miasta, by ostatecznie zasiąść tam w 2015 roku, kiedy Marcin Kuchciński został "ewakuowany" do zarządu województwa.

Ciborowska wytrwała w PO do marca 2017, kiedy to wystąpiła z klubu, a co za tym idzie z partii - Są tam świetni ludzi, dobry program. Powodem mojego odejścia są metody działania jednej z osób, które od wielu miesięcy, a nawet lat powodują, że klub nie może sprawnie funkcjonować dla dobra Olsztyna - komentowała Danuta Ciborowska

Do 2006 toku należał do SLD. W latach 1993-1997 pełnił funkcję wojewody. Lewicowy rodowód pozwolił też na kolejne sukcesy: Lorenz w latach 1997-2005 był senatorem. W 2006 został jednak kandydatem Polskiego Stronnictwa Ludowego na stanowisko prezydenta Olsztyna w wyborach samorządowych. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bez powodzenia kandydował z listy PSL, a cztery lata później ponownie z ramienia SLD.

Na koniec trochę zamierzchłej historii. Rządząca po wyborach w 1998 r., koalicja AWS-UW-Komitet Wyborczy Osiedli Olsztyńskich rozpadła się już po kilku miesiącach, ponieważ unici doszli do porozumienia z SLD.

Ostatecznie Sojusz przejął władzę w olsztyńskiej radzie miasta w kwietniu 2001 r., kiedy do SLD przeszło dwóch radnych - Alicja Starkiewicz, była radna AWS i Kazimierz Pomianowski, były radny Komitetu Wyborczego Osiedli Olsztyńskich.

Z ponad połową radnych SLD mogło samodzielnie rządzić miastem. Ówczesny prezydent Janusz Cichoń, unijny przewodniczący zarządu miasta, , stał się "zakładnikiem" podpisującym uchwały przygotowywane przez radnych Sojuszu. - Nie chcę już firmować swoim nazwiskiem niepopularnych decyzji, które podejmują eseldowscy koledzy - powiedział "Gazecie" prezydent Cichoń, kiedy we wrześniu 2005 roku podawał się do dymisji.

Jego miejsca zajął Czesław Małkowski.