Olsztyńskie problemy, które spędzają sen z powiek urzędnikom

Oto nie lada wyzwanie. Z jednej strony urząd niby chce i ma projekty, ale z drugiej dyskusje trwają już kilka lat i wcale nie jest takie pewne, czy nie będą przeciągane. Przypomnijmy, że strefa Tempo 30 nie oznacza tylko ograniczenia prędkości, ale także tworzenie rozwiązań przyjaznych dla pieszych i rowerzystów. Często też jest korzystna dla samych kierowców, bo pozwala wygospodarować nowe miejsca do parkowania, poprawia płynność jazdy, eliminuje sygnalizacje.

Dlaczego idzie to tak opornie? Po prostu idea ta dla wielu kierowców jest niezrozumiała. Uważają oni, że to spowolnienie i tak zakorkowanego miasta.

Z jednej strony miasto chwali się więc Planem Rozwoju Śródmieścia, z drugiej odkłada w nieskończoność decyzje wdrożenia zawartych tam tez o dotyczących komunikacji w centrum miasta.

To także fragment szerszej dyskusji o tym, czy władza chcąca wygrywać wybory jest skazana na poszerzanie arterii komunikacyjnych, czy też można zaskarbić sobie przychylność mieszkańców wprowadzając priorytet dla komunikacji publicznej i pieszych.

Niby drobna rzecz, a jednak okazuje się niezwykle trudna do realizacji. Wybrany w ramach budżetu obywatelskiego projekt kociej kawiarni miał pozwalać na łączenie przyjemnego z pożytecznym. Kawiarnia miała być miejscem spotkań w towarzystwie kotów przeznaczonych do adopcji. Dzięki temu można było liczyć, że znajdą się nowi opiekunowie.

Skąd zatem problemy? Trudno było znaleźć uzasadnienie prawne, by kawiarnię oddać w ręce stowarzyszenia, które było inicjatorami projektu. Społecznicy uznali więc, że projekt został przez urzędników wypaczony. Wzajemne pretensje i oskarżenia nie pomogły projektowi.

Niełatwe okazało się też stworzenie samej kawiarni i znalezienie odpowiedniego miejsca. Ostatecznie mieści się ona w pomieszczeniach przygotowanych przez Bank Żywności.

Kolejnym problemem są same koty, które trzeba dowozić na miejsce ze schroniska dla zwierząt. Do tego dochodzą kwestie higieny. Urzędnicy ciągle szukają odpowiedniej formuły, ale nie jest to proste i chyba jeszcze o kociej kawiarni parę razy usłyszymy.

Oto miejsce, które powinno być perełką, a póki co jest problemem. Dlaczego? Wystarczy wybrać się na Stare Miasto, żeby przekonać się jak zły jest stan większości kamienic, jak oszpecone jest ono przez reklamy. Do tego dochodzi odwieczny problem z komunikacją samochodową i parkowaniem. Niektórzy przedsiębiorcy domagają się wpuszczania samochodów w niemal każdy zaułek i zmianę rynku w parking, inni chcieliby stworzyć tutaj strefę przyjazną spacerowiczom, rodzicom chodzącym na spacery z dziećmi - tak jak to się dzieje w wielu miejscach w Polsce i na świecie.

Staromiejscy przedsiębiorcy atakują ratusz zarzucając, że pozostawia ich samym sobie. Domagają się budowy dla nich wielopoziomowych parkingów, organizowania imprez kulturalnych i festiwali. Narzekają też na dziurę przed Wysoką Bramą. Z drugiej strony niewielu z nich robi coś od siebie. Marazm i brak pomysłu jest widoczny gołym okiem. Mimo prób, choćby związanych z estetyzacją starówki, na razie nie udało się tchnąć w nią nowego życia i znaleźć recepty na bolączki. Może dlatego wielu mieszkańców wybiera Jezioro Ukiel.

Tutaj mamy do czynienia z kilkoma problemami, które w skrócie nazywają się "Stomil". Podstawową sprawą jest utrzymanie przy życiu drużyny. Urzędnicy co roku muszą szukać dodatkowych pieniędzy na utrzymanie, podobno profesjonalnego, klubu sportowego. Takie dotowanie idące w setki tysięcy złotych nie wszystkim się podoba, a poza tym jest tylko kroplówką pozwalającą na przeżycie, ale nie wyzdrowienie.

Drugą sprawą jest oczywiście kwestia budowy nowoczesnego stadionu piłkarskiego. To zadanie wydaje się niemal niewykonalne, bo w grę wchodzą już dziesiątki milionów złotych.Miasto, żeby drużyna nie została zdegradowana, musiało też postawić na stadionie Stomilu oświetlenie.

Największe jednak obawy związane są chyba z reakcją niezadowolonych kibiców. Niektórzy wciąż wierzą, że może mieć to zasadnicze znaczenie dla notowania obecnych władz. Stąd kolejne obietnice i ustępstwa. Ta gra jeszcze trochę potrwa...

Jak zbudować obiekt, którego nie chcą lokalni działacze partii rządzącej? Miasto miało przygotowany projekt budowy instalacji, która będzie spalała przygotowane ze śmieci paliwo. Jest ono produkowane przez już stojący zakład przy ul. Lubelskiej. Obecnie miasto za jego odbiór innym podmiotom. W przypadku budowy pieniądze zostawałyby w Olsztynie. Produkowane byłoby przy tym ciepło oraz prąd.

Wszystko to brzmi pięknie, tyle tylko, że nie znajduje zrozumienia u polityków PiS i części stowarzyszeń. Zarzucają oni prezydentowi, że "spalarnia" będzie truła mieszkańców, a całe przedsięwzięcie jest krokiem do prywatyzacji Miejskiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej. Materia jest bardzo skomplikowana, a hasło "spalarnia" nośne. Jeśli do tego dodamy niechęć do projektu ze strony polityków partii rządzącej, to problem urasta do rangi niemal nierozwiązywalnego.

Miejsce to jest jednym z najbardziej korkujących się i niebezpiecznych skrzyżowań. Podejmowano różne próby poprawy sytuacji. W kwietniu tego roku urzędnicy wprowadzili tam elementy ronda turbinowego. Pomysł ten, mówiąc delikatnie, nie spodobał się kierowcom. Na rondzie powstawały duże korki. Z drugiej strony policjanci notowali mniej groźnych zdarzeń. Ostatecznie władze wycofały się we wrześniu z takiego rozwiązania. Jednak trudno mówić o obecnej organizacji ruchu jak o docelowej.

Kłopot jednak pozostaje, bo miejsce jest nadal niebezpieczne i mocno obciążone, ciągle rosnącym, ruchem. Niektórym marzy się budowa tutaj estakady. Jest to jednak trudne z powodów technicznych i finansowych. Można być wręcz pewnym, że na temat ronda będziemy jeszcze długo dyskutować.

Ostatnie pomysły z ustawionymi znienacka szykanami dla pieszych i rowerzystów pokazują, że to miejsce może nas jeszcze nie raz zaskoczyć.

Coraz częściej okazuje się, że szacowane przez urzędników kwoty na wykonanie robót lub dostawy są wyższe od oczekiwanych. Tak stało się niedawno z taborem tramwajowym, czy Łynostradą. Wykonawcy chcą coraz więcej pieniędzy, choćby ze względu na rosnące koszty pracy.

Niesie to bardzo poważne konsekwencje, bo i tak budżet miasta jest napięty. Urzędnicy szukają więc sposobów na oszczędności, niekiedy kosztem jakości i standardu. Mają np. nadzieję, że rezygnując z szerokich na 2,5 metra tramwajów uda im się przyciągnąć tańszego od Solarisa producenta.

Sytuacja robi się tym bardziej niepokojąca, że w perspektywie jest budowa linii tramwajowych, która będzie kosztowała setki milionów złotych.