Pani Katarzyna na co dzień mieszka za granicą. Może dlatego takim zaskoczeniem, żeby nie powiedzieć szokiem, jest dla niej to, co zobaczyła w Olsztynie. Nie mogła uwierzyć, że tak spowszedniały nam problemy, z jakimi muszą się borykać piesi, a także rodzice, o czym ona jako młoda matka przekonała się na własnej skórze. Pisaliśmy o tym w czwartkowej "Gazecie".
Wybraliśmy się z nią i jej dzieckiem w wózku na spacer, bo - jak pokazuje życie - niektóre problemy trudno sobie wyobrazić tym, którzy rodzicami nie są. Tak samo nie zrozumieją niepełnosprawnych ci, którzy nigdy nie musieli poruszać się na wózku inwalidzkim, a rowerzystów ci, którzy nigdy rowerem przez miasto nie jechali.
Po tym spacerze przygotowaliśmy ranking najbardziej dokuczliwych przeszkód, na które się natknęliśmy i które najbardziej dokuczają pieszym. Gwarantujemy, że to, co denerwuje matkę z wózkiem, wyprowadzi z równowagi ?zwykłego? pieszego. Może ten ranking da do myślenia służbom miejskim, drogowcom, właścicielom lokali, a przede wszystkim kierowcom?
Wysokie krawężniki. Projektanci nowych ulic już o tym wiedzą, że krawężnik na przejściu musi być obniżony. Tam, gdzie ulice są stare, wciąż bardzo łatwo natknąć się na wysoki krawężnik na przejściu dla pieszych. Gdy zwracamy na to, uwagę nie chodzi nam tylko o wygodę przechodzących przez ulicę. Przede wszystkim o ich bezpieczeństwo. Wysoki krawężnik naraża matkę z wózkiem na szczególne zagrożenie, gdy schodzi już z pasów, o czym pewnie wielu nie wie. Zjeżdżając wózkiem z przejścia musi się bowiem zatrzymać, by wjechać kołami na chodnik. Kierowcy przeważnie są tym zaskoczeni. Byliśmy świadkami, jak ruszający z pobocza kierowca omal nie otarł się o panią Katarzynę, gdy właśnie pokonywała krawężnik na przejściu dla pieszych.
Gdy do tego dodamy, że samochody często są parkowane tuż przy przejściu dla pieszych, a więc wbrew przepisom o ruchu drogowym, i zasłaniają widok na ulicę, to okaże się, że pokonanie przejścia to jedna z najbardziej ekstremalnych przygód na trasie każdego spaceru rodzica z wózkiem.
Do kogo pretensje? Za wysokie krawężniki odpowiadają drogowcy, ale kierowcy powinni pamiętać, że pieszy, niepełnosprawny czy rodzic z wózkiem nie zawsze jest w stanie szybko uciec przed nadjeżdżającym samochodem.
Utrudnienia związane z robotami budowlanymi. Niby remont to stan tylko przejściowy, ale placów budów w Olsztynie jest tak dużo i w tak ważnych miejscach, że o utrudnieniach z nim związanych warto przypomnieć. Tym bardziej że często mieszkańcy odnoszą wrażenie, że udogodnienia dla pieszych są jedną z ostatnich spraw branych pod uwagę przez planujących inwestycje drogowe. Wystarczy przypomnieć, jaką udręką dla niezmotoryzowanych mieszkańców z okolic al. Wojska Polskiego był remont tej ulicy. Teraz podobnie zapowiada się przebudowa al. Warszawskiej czy Niepodległości. Ale nawet mniej poważne remonty są najczęściej słabo zabezpieczone i stanowią dla prowadzących wózek pułapkę nie do przebycia.
Do kogo pretensje? Rozwiązaniem tego problemu powinni się wreszcie na poważnie zająć drogowcy. To oni wydają zgodę na przeprowadzenie remontu na chodniku czy ulicy. Powinni potem sprawdzać, czy przy tej okazji remontujący pamiętali o bezpieczeństwie pieszych.
Brak podjazdów. Do wielu sklepów czy lokali usługowych nie sposób z tego powodu wjechać z wózkiem. Zostaje proszenie kogoś o pomoc. Nawet do sklepów z zabawkami nie zawsze uda się rodzicom wejść. Inna sprawa, że zdarzają się sprzedawcy, którzy wręcz zakazują wjeżdżania do swoich sklepików wózkom dziecięcym. Trudno się dziwić, że kobiety czują się niekiedy jak intruzi, którzy muszą prosić o łaskę. Oczywiście w zabytkowych obiektach nie zawsze da się obniżyć wjazd czy dobudować podjazd. Ale przecież ten problem dotyczy nie tylko starych kamienic i budynków.
Do kogo pretensje? Do przedsiębiorców, architektów, właścicieli obiektów, dla których taka kategoria klientów jak niepełnosprawni, starsi czy matki z wózkami nie jest na tyle cenna, by zadbać o ich wygodę.
Nierówne chodniki. W wielu miejscach trasa naszego spaceru z wózkiem przypominała pobojowisko. Stare, obluzowane płytki to norma, podobnie jak wystające studzienki. To zaszłości sprzed lat, ale duża w tym zasługa także kierowców, którzy swoje dwutonowe limuzyny parkują na chodnikach. Gdy do tego dodamy, że niektóre chodniki, nawet nowe, zostały rozkopane, by ułożyć jakieś rury i nigdy nie wróciły do dawnego stanu, i są miejsca, gdzie chodnika nie ma wcale, to nic dziwnego, że matka z wózkiem zaczęła się w Olsztynie obawiać o bezpieczeństwo swojego dziecka.
Do kogo pretensje? Na naprawy chodników potrzebne są oczywiście pieniądze. O zaplanowanie tych remontów powinni zadbać urzędnicy, w tym drogowcy. Warto jednak, by planowali też inwestycje w taki sposób, by układany jednego roku chodnik, w następnym nie był rozbierany, a przynajmniej, by ten, kto go rozkopie, przywrócił go do stanu sprzed remontu. Inna sprawa, by straż miejska zwracała uwagę, czy kierowcy, parkując, nie niszczą chodników.
Ustawione na chodnikach samochody. Niekwestionowany lider naszego rankingu. Nic nie jest w stanie przebić tego, co robią kierowcy na chodnikach. Sposób parkowania niektórych aut wskazuje wręcz na ich złośliwość. Podczas naszego spaceru widzieliśmy drogie samochody bezpardonowo zastawiające chodniki. To, że pieszym zostaje kilkadziesiąt centymetrów, a nawet mniej, kierowcy takiego krążownika już nie obchodzi. Co ciekawe, w wielu krajach zachodnich, także w USA, skąd przyjechała pani Katarzyna, nikt nie pomyśli, by zaparkować samochód na chodniku. W Polsce panuje jednak inna kultura i choć parkowanie na chodnikach jest dopuszczone tylko w ściśle określonych warunkach, coraz rzadziej kierowcy się tym przejmują.
Do kogo pretensje? Walka z tym zjawiskiem to zadanie dla straży miejskiej, ale także policji. Brak reakcji na łamanie prawa ośmiela kolejnych kierowców, którzy żyją w przeświadczeniu, że nie robią nic nagannego. Bo skoro inni też tak parkują...
Materiał promocyjny
Ogłoszenie Płatne
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze