Zwłaszcza w latach 80. i 90. tandety w kościelnych żłóbkach było mnóstwo. Teraz, z każdym rokiem jest coraz lepiej. Coraz lepiej, czyli kiczowatych dodatków jest mniej. Ale do ideału jest bardzo daleko.
Od lat mieszkańcy Olsztyna wiedzą, że obok kościoła garnizonowego (choć tam już księża nie budują takich żłóbków, co kiedyś) jest tu najładniejsza, najbardziej pomysłowa, największa szopka w mieście. Powstaje nad ołtarzem głównym, na specjalnej konstrukcji. Dzieci, ale i dorośli zawsze zastanawiają, jak ona została zbudowana. Zawsze w niej wiele się działo. Były i obowiązkowe postacie biblijne, były groty, palestyńskie domy, mnóstwo figur. Olbrzymie wrażenie do dziś robi niebo wykonane z materiału rozciągniętego pod kopułą w prezbiterium z aluminiowymi gwiazdami, wyglądającymi bardzo naturalnie.
Ale autorzy i tej szopki nie uchronili się przed kiczem. W poprzednich latach w żłóbku, obok figur Jezusa, Maryi czy św. Józefa zaczęły się pojawiać figurki z bajek, a nawet lalki Barbie, nie mówiąc już o zwierzętach, kręcących się wiatrakach i innych zupełnie niepotrzebnych figurkach. Tego było już za dużo. Aż kipiało od tego bogactwa. W tym roku jest znacznie lepiej.
Należy do ulubionych szopek przez dzieci z Olsztyna. Nic dziwnego, że to obowiązkowe miejsce odwiedzin w okresie świątecznym. Swoją popularność żłóbek zawdzięcza ruchomym postaciom. Pasterze, grajkowie i inni jeżdżą dookoła Jezusa w żłóbku. I tyle dobrych słów o tej szopce. Niestety postacie wyglądają jak wykonane przez domorosłego artystę, a jak się przyjrzeć, to wiele figurek, zarówno kobiecych, jak i męskich, mają te same twarze, a jedynym elementem, który je odróżnia to dłuższe lub krótsze włosy i spodnie, ewentualnie spódnice. Nawet wąsy u mężczyzn się powtarzają.
Autorzy tej szopki wyszli ze słusznego założenia, że im mniej i skromniej, tym lepiej. Żadnych niepotrzebnych ozdobników w tej szopce nie ma, a to one decydują o tym, że wierni, zwłaszcza dzieci, stojąc koło szopki nie mogą się powstrzymać od śmiechu przez całą mszę.
Duża atrakcja dla dzieci przygotowana przez tamtejszych księży. Bardziej przemawia do wyobraźni, gdy w stajence zobaczy się prawdziwego osła czy barana, niż ich figurki. Gdy jednak pierwsza ciekawość minie żal za serce ściska widząc, że zwierzęta ewidentnie męczą się w nienaturalnym środowisku.
W przeciwieństwie do żywej szopki w tym kościele wygląda całkiem tradycyjnie i zwyczajnie. Nic szczególnego, na pewno nie przyciąga dzieci tak jak kilka innych szopek w mieście, czy żywa szopka na zewnątrz kościoła.
Podobnie jak w kościele Serca Pana Jezusa, szopka wygląda całkiem normalnie. Gdyby jeszcze nie ten mały Jezus, który przerasta proporcjami inne figurki, z Maryją i św. Józefem na czele.
Niestety, żłóbek pasuje do tego kościoła budowanego w latach 90., jednego z najpaskudniejszych kościołów w mieście. Brzydkie płótna udające niebo, standardowe figurki...
Oglądając tę szopkę przypomnieliśmy sobie tandetne szopki sprzed lat w kościele św. Józefa na Zatorzu. Na początku lat 90. obowiązkowym elementem tamtej szopki były anioły wykonane ze sklepowych manekinów z odzysku, ze zdezelowanymi i wykrzywionymi rękoma, przez które "anioły" wyglądały karykaturalnie. Olbrzymie stwory, naturalnej wielkości człowieka, unosiły się w powietrzu nad niewielkimi figurami świętych.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze