Przypominamy rozbiórki i wyburzenia, które zmieniły krajobraz Olsztyna

To kolejny modernistyczny obiekt, który został zburzony w imię przyszłych inwestycji. Budynek przez lata uległ dekapitalizacji, ale jego bryła mogła się podobać i był również pewną pamiątką współczesnej architektury Olsztyna

Rozbiórka dworca Olsztyn Główny to chyba najgłośniejsze wydarzenie związane z burzeniem obiektu użyteczności publicznej. To dlatego, że przez lata trwała walka o jego zachowanie i wpisanie do rejestru zabytku. Zwracano uwagę na jego prostą, ale elegancką architekturę i modernistyczny wystrój.

Wraz z burzeniem dworca, zniszczony został też schron pod tym budynkiem. Kolejarze obiecują, że już w 2023 roku otwarty zostanie dworca.

Dlaczego piszemy o rozbiórce, skoro hala z 1978 roku jest modernizowana? Ano dlatego, że w zasadzie budynek - poza kilkoma elementami konstrukcji - został rozebrany. Tak samo jak w przypadku Dukata, tutaj będziemy mieli do czynienia z zupełnie nowym obiektem.

Urania także była ciekawym architektonicznie budynkiem, a wystrój jej wnętrza mógł się podobać. Był to kawałek dobrej architektury i zobaczymy jak wypadnie porównanie z jej nową odsłoną.

W tym przypadku sam miejski pejzaż się nie zmieni, bo nowa Urania również będzie miała charakterystyczną kopułę.

Chyba żadna rozbiórka tak bardzo nie wpłynęła na krajobraz Olsztyna i okolic. Dla wielu osób charakterystyczny obiekt pełnił rolę drogowskazu.

120-metrowy komin, malowany w charakterystyczne biało-czerwone pasy, wzniesiony został w Olsztynie w roku 1979. Runął w sobotę 27 marca o godz. 12.37, precyzyjnie omijając budynki i instalacje MPEC-u oraz nowy, zbudowany obok mniejszy komin.

'Kopernik' - wybudowany został w kryzysowym 1983 roku, a mimo to prezentował się naprawdę nieźle. Była to budowla modernistyczna, której projekt stworzył Szczepan Baum z Gdańska. Kino ma charakter monumentu: było obiektem wolno stojącym i w przemyślany sposób wpisującym się w otoczenie. Klarowna bryła współgrała z istniejącą tam zielenią. Mimo, że budynek stawiano w czasach kryzysu, to stosowano dobre materiały. Wykonana z piaskowca elewacja, była wówczas rzadkością. Kino było projektowane kompleksowo - jednocześnie zaplanowano bryłę i wystrój wnętrza.

PRZEMYSLAW SKRZYDLO

Podobnie jak w przypadku browaru Jurand, na opustoszałym placu stanęło osiedle

Browar przy al. Wojska Polskiego skończyłby w przyszłym roku 140 lat lat. Otwarty został w marcu 1878 roku przez Warmiaków, braci Matern. Do tej pory z tamtych czasów zachowała się warzelnia i budynek administracyjny z 1896 roku.

Główny budynek wyburzono. Wcześniej wywieziono zeń wyposażenie.

Przetrwały znajdujące się pod opieką konserwatora budynki warzelni i administracyjny.

Właściciel nieźle prosperującego zakładu sprzedał teren deweloperowi. Na miejscu obiektu stanęło nowe osiedle.

Chyba najbardziej kontrowersyjna rozbiórka. W tle przewijała się sprawa konfliktu właściciela biura podróży z prezydentem Czesławem Małkowskim. Nawet po wyburzeniu sprawa się nie zakończyła. Andrzej Starkiewicz, właściciel biura podróży Star-Turist zakwestionował bowiem działania ratusza. Ostatecznie jednak Prokuratura Okręgowa w Radomiu uznała, że urzędnicy ratusza decydując o wyburzeniu biurowca, nie przekroczyli uprawnień.

- To nie było wyburzenie ani rozbiórka. To było odzyskanie własności miasta, jaką jest pas drogowy, który był od paru lat bezprawnie zajmowany - mówił zaraz po wyburzeniu Czesław Małkowski. - Prezydent zapowiedział, też że do końca roku ul. Partyzantów zostanie połączona z ul. Dąbrowszczaków. Jak wiadomo nic z tego nie wyszło.

Kamienica powstała przed rokiem 1885 i należała do Starków, znanej wówczas rodziny kotlarzy oraz kowali.

Przez pierwsze dni robotnicy rozbierali budynek deska po desce, cegła po cegle. Niektóre z materiałów budowlanych odkładali, bo nadawały się do powtórnego wykorzystania, głównie stare czerwone cegły.W ostatnich dniach rozbiórka poszła już błyskawicznie, bo na plac wjechała koparka, która dopełniła dzieła zniszczenia.

Miejsce to stało się przedmiotem zamiany prywatnego właściciela i miasta. Dzięki temu poszerzony miał być pas drogowy i planty. W zamian prywatny inwestor dostał działkę bliżej obwarowań. Ma tam stanąć budynek usługowy.

Była jednym z najciekawszych obiektów kompleksu kolejowo-dworcowego w Olsztynie. Celowo piszemy :była', bo budowla stojąca przy ul. Marii Zientary-Malewskiej, która nigdy nie została wpisana na listę obiektów chronionych prawem konserwatorskim i przez lata popadła w totalną ruinę. Zniszczenia dopełniły pożary, które sprawiły, że maju tego roku trzeba było ją rozebrać.

Hala była składowiskiem odpadów. Niegdyś piękna, tętniąca życiem hala jest dobrym przykładem na potwierdzenie tezy, że PKP to jeden z najmniej troskliwych gospodarzy. W tym konkretnym wypadku nie udało się dopilnować najemcy, który w budynku składował odpady, w tym styropian i tworzywa sztuczne Jurand

Wybudowany w latach 30. ubiegłego wieku most św. Jakuba, stał się kością niezgody pomiędzy konserwatorem zabytków i urzędnikami ratusza. W tej sprawie obie strony pisały odwołania do wyższych instancji i zarzucały sobie złą wolę. Urzędnicy magistratu od początku chcieli tu zbudować nowoczesny most dopasowany do historycznego otoczenia. Konserwatorzy uważali, że konstrukcję można z powodzeniem wyremontować i prezentuje ona świadectwo przeszłości.

Ostatecznie miasto uzyskało zgodę na rozbiórkę w ramach Zezwolenia na Realizację Inwestycji Drogowej.

Kolejna efektowna rozbiórka, choć tym razem nikt biurowca nie żałował. W jego miejscu  Warmińskie Przedsiębiorstwo Budowlane postawiło zupełnie nowy, nieco wyższy obiekt. Biurowiec ma sześć kondygnacji, ponad 4 tys. metrów kwadratowych powierzchni użytkowej oraz dwupoziomowy parking podziemny na ponad 60 miejsc.

Niektórzy żałują, że nie stanął tutaj budynek o ciekawszej architekturze. Można było nawet oglądać jego wizualizację. WPB nie dogadało się jednak co do ceny takiego projektu.